może Zygmunt wpycha ryj w nie swoje sprawy? Bo łatwo, za łatwo mu przychodzi stawianie diagnoz dotyczących świata. Słowa, słowa, zdania, językowe światy...<br>Nagle Bocian zerwał się z miejsca. Dysząc, wskazał na małego chłopczyka, a z jego ust wydarł się przerażający, zwierzęcy krzyk, rozdzierający całą salę:<br>- To dziecko jest martwe!<br>Ludzie odwrócili się w jego stronę. Zapadła grobowa cisza. Trawka z Zygmuntem spojrzeli zaskoczeni na kumpla, a kamera natychmiast wychwyciła jego postać i powlokła na ekran. Zaczerwienione oczy, zaciśnięte wargi i drżenie podbródka. Udręczoną twarz Bociana nagle dopadła starość.<br>- To dziecko jest martwe... - powtórzył ciszej.<br>* * *<br>W oddali bezchmurne niebo płonęło szkarłatem