które pchnęły go gwałtownie. Mocował się, zanim Margit zapadła we wnętrzu i sam się usadowił.<br>- Dokoła nas kipią chmury. Jesteśmy jak w kabinie samolotu - dokręcał szyby, przez które wdzierał się pył.<br>W rwącej strudze piasku zobaczyli zieloną papużkę, którą wiatr przetaczał z rozrzuconymi skrzydłami, wyłamując jej długie lotki.<br>- Biedny ptak.<br>- Ludzie biedni - poprawił. - Pomyśl o budach, które kopniakami rozwala wichura, zdartych arkuszach blachy, wiechciach trzcin... O piachu, który się sypie przez podważone dachy w garnki z ryżem i usta niemowląt. Biczuje twarze.<br>Wokół auta szumiało, grube ziarna dzwoniły o dach, jakby zacinała ulewa. Falująca szarość przestworzy rozdarła się żółtym blaskiem. Ognistą