i tak już świetnej uroczystości. Widząc unik rozmówczyni, ciągnęła sugestywnie: - Młody Surma przyjedzie z leśnymi i porucznik, co nimi rządzi. To będzie polski, wolny ślub, a na weselu można i tańczyć, i śpiewać. Chociaż ten razik, za cały czas wojny. Bo to przecież wesele.<br>Marta nie mogła jednak spełnić nadziei Mani. Nie wyobrażała sobie siebie zmieszanej z rozochoconą gromadą ludzi. Ostatnio starała się trzymać na uboczu. Trawił ją ciężki, nękający smutek. Nie potrafiła nawet nadać mu nazwy. Nie było to bowiem poczucie pustki po Konradzie. Ani po klęsce, ani po Warszawie i miłym mieszkaniu na Kruczej. Po prostu świat jej zobojętniał