przywódców w Pekinie, z nimi potrafimy się dogadać&lt;/&gt;. Czasopismo &lt;name type="tit"&gt;Zagadnienia Dalekiego Wschodu&lt;/&gt; doniosło, że "&lt;q&gt;kwestia stosunków z ZSSR stanowiła zawsze jądro rozbieżności między Mao a jego przeciwnikami w Pekinie, mającymi szerszą od niego wizję interesów Chin&lt;/&gt;". W kwietniu &lt;name type="tit"&gt;Prawda&lt;/&gt; postawiła kropkę nad i. Dla p. Aleksandrowa (pseudonim dziennikarski lokatorów Kremla) "&lt;q&gt;Mao był głównym inspiratorem i organizatorem antysowietyzmu... ZSSR uczyni wszystko dla znormalizowania stosunków z Pekinem&lt;/&gt;".<br>Kiedy Mao umarł, mimo iż prasa chińska w dalszym ciągu obrzucała błotem rewizjonistów sowieckich i wymyślała im od nowych carów, ani jeden głos w Moskwie nie podniósł się przeciwko Chinom. Bito tylko w czcigodne zwłoki a