że tak wielu cesarzy, führerów i generalissimusów, których cechą wspólną jest to, że bardzo nie lubili ludzkości i starali się różnymi metodami ograniczyć jej liczebność, uważało się - w młodości, ale nieraz i w wieku dojrzałym - za artystów, poetów albo powieściopisarzy: lista rozciąga się od Nerona do Hitlera, Goebbelsa, Stalina i Mao Tse Tunga. Nieudany artysta albo grafoman ma w sobie jakby szczególnie obiecujące zadatki na krwawego despotę: obdarzony pełnią władzy, nie czyni ostatecznie nic innego poza stosowaniem swoich zasad estetycznych - na przykład upodobania do mechanicznej symetrii - do denerwująco nieuporządkowanej i bezkształtnej ludzkiej masy.<br> I wreszcie komplikacja trzecia: nawet jeśli mamy do