przenicowane przez dziesiątki udatnych interpretacji, nie dostarczało pożywki dla uczuciowych podróży i konfrontacji. Budziło raczej podejrzenia podobne do tych, których nabieramy, kiedy oglądamy rysunek maluszka objawiający niekonwencjonalny talent: nie wiesz, co jest świadomym zerwaniem z werystycznym realizmem, a co efektem zwykłej nieudolności.<br>Mieliśmy już iść, wymieniwszy złośliwości na temat przereklamowanego Masaccia, ale gdy po raz ostatni rzuciłem okiem na wielki obraz z aniołem, który z ognistym mieczem w dłoni wyganiał grzeszną parkę na świat, nagle uświadomiłem sobie, że Ewa z twarzą będącą jednym wielkim emblematem rozpaczy, z ustami zmęczonymi bezustannym lamentem, z ciałem zwalistym, niezbyt foremnym, ale niezwykle jednak kobiecym, to