gdy już świtało. Panna Kazimiera ubierała mnie na wpół śpiącego. Z zewnątrz dobiegał zgiełk, nawoływanie, gwizdki parowozów...<br><br>Była to Rieżyca, końcowa stacja kolei Moskiewsko-Windawsko-Rybińskiej. Ojciec odprowadzał nas do granic swego parowozowego władztwa i stąd wagonem zaprzężonym w parowóz Gawriły, miał wrócić do Nowych Sokolników.<br><br>"Prowodnik" wynosił nasze bagaże. Matka z nerwowym pośpiechem wydawała chaotyczne zarządzenia.<br><br>Wysiedliśmy z wagonu, aby przesiąść się do pociągu warszawskiego. Wyrwany ze snu, w donaszanym po Krysi marynarskim paletku ze złotymi guzikami, dygotałem z zimna. Cały teren stacyjny pogrążony był w gęstej mgle, jak w morzu mleka. Na peronach, opatuleni w szynele, pokotem spali żołnierze