rzucił łbem.<br> - Buta?! Matko Święta! - Któraś z kopaczek z uniesioną motyką już<br>biegła w naszą stronę, pokrzykując: - Matko Święta! Matko Święta!<br> Zerwały się za nią i pozostałe i szły na nas z tymi uniesionymi<br>motykami, pokrzykując jakby w jakimś chórze, to w zdziwieniu, to ze<br>zgrozą:<br> - Matko Święta! Chryste Panie! Matko Święta! Chryste Panie!<br> A chłop aż się zanosił tym rechotaniem. Coś tam próbował pokrzykiwać<br>do zbliżających się kopaczek, lecz żadne słowo nie mogło się przez ten<br>jego rechot przedrzeć i tylko popluwał jakimiś ćwiartkami, połówkami,<br>strzępami słów, jakby kartoflami z wozu rzucał.<br> Staliśmy obśmiewani tym jego rechotem, aż w końcu matka