z powierzchni wody przedstawiono w funkcji niewielkiej liczby danych meteorologicznych, stosunkowo łatwych do zmierzenia. Aby wykorzystać metodę kombinowaną także do oszacowania wielkości ewapotranspiracji potencjalnej, Penman (1950) włączył do formuły mnożnik emiryczny k (wartości k zmieniają się od 0,6 do 0,8). Postać ogólną tej formuły przedstawiono poniżej z modyfikacją Mc Cullocha (1965): &lt;gap&gt;<br><br>&lt;page nr=153&gt; Głównym mankamentem metody Penmana (1948) jest jej nadmierny empiryzm, który w poważnym stopniu ogranicza możliwość zastosowania formuły, szczególnie w warunkach klimatycznych odbiegających od warunków panujących w Wielkiej Brytanii, dla których formułę ustalono, np. na obszarach o częstych i znacznych niedoborach wody (Hounam, 1975).<br>Metodę zaproponowaną przez Penmana (1948