jeszcze jej głos, ten szczątek istnienia. Pozostał mu głos i z nim będzie mógł się rozprawić. Na wpół przytomny z rozpaczy i bólu, drżącymi rękami uruchomił magnetofon. Rozległ się zły, rozdrażniony głos Ireny. Andrzej stał obok i w ten głos utrwalony na taśmie wmieszał swój żywy krzyk, obelgi i wyzwiska.<br>- Męczysz mnie - mówiła Irena, tymi samymi słowami, których przed chwilą wysłuchał w obecności Anny i Wiktora - męczysz i nudzisz.<br>- Ja ciebie nudzę? - wołał Andrzej. - Ty rozpustnico, ty dziwko!<br>- Po co zmusiłeś mnie do małżeństwa...<br>- Milcz, bo cię zabiję! - wdzierał się krzyk Andrzeja pomiędzy zdania płynące z magnetofonu.<br>- Mam cię dosyć, dosyć