z pola świadomości, z pamięci, która stawała się coraz bardziej dziurawa, było coś bardzo dramatycznego i pięknego zarazem. Nad niemocą zatriumfowała wola tworzenia, budowania pomostów - już ostatnich - od siebie do czytelnika, do którego umierając jeszcze wyciągał ręce, aby go pocieszyć, przestrzec i pomóc w przejściu przez mroczne ścieżki życia.&lt;/&gt;<br><br>&lt;div type="art"&gt;<br>&lt;au&gt;Piotr Mucharski &lt;/&gt;<br><br>&lt;tit&gt;"A statek wciąż płynie..."&lt;/&gt;<br><br>Od kilku lat na Festiwal do Gdyni jeździ się jak na pogrzeb. Taki jest obowiązujący ton rozmów przedfestiwalowych - reakcja zapewne lękowa, świadcząca o tym, że krytycy są równie pogubieni we współczesnym świecie, jak filmowcy. I jak co roku, po paru dniach projekcji lament ustępuje zaciekawieniu. Po