A przecież nie <br>chcesz już bólu, Siostro.<br>Jakub leżał na łóżku obok Marii. Samotny i zły. Poranne słońce ledwo przeciskało <br>się przez zszarzałe zasłony. Nie chciał podejmować decyzji. Chciał, żeby to skończyło <br>się samo. Tak jak samo się zaczęło. Bez jego udziału. Przecież nie był niczemu <br>winien. Znużony i senny. Naciągnął na siebie szpitalny koc i wsunął rękę między <br>nogi Marii. Zacisnął. Będzie ją chronił. Ją i dziecko - powtarzał. Nigdy nie <br>pozwoli go zabić. Nigdy!<br>- Panie profesorze, nie może pan przeczyć faktom - lekarz już od piętnastu minut <br>próbował go przekonać. - Pana upór ogranicza możliwości terapii. Zmniejsza szansę <br>na uratowanie choćby jednego