Którego?<br>- Czort go wie! Jak my to możemy grać? Pianista podszedł do Kotowicza.<br>- Którego poloneza szanowny pan sobie życzy?<br>Ten z wysoka zmierzył go pogardliwym spojrzeniem. - A-dur, młody człowieku. A-dur.<br>- Świetnie! - zatarł dłonie pianista. - Tam-ta-tam... Ta-ra-tata-tata-tatam... Czy tego?<br>Kotowicz rozpromienił się:<br>- Wspaniale! Nadzwyczajnie! Jestem szczęśliwy, że pana poznaję, młody człowieku. Dziękuję. Słyszeliście panowie? Macie wśród siebie wielkiego artystę. A więc? Śmiało! Ani słowa więcej.<br>&lt;page nr=209&gt; Żadnych dalszych wyjaśnień. Chwila jest historyczna. Un moment historique!<br>Pianista naradzał się tymczasem z kolegami. Gruby skrzypek najwięcej z początku protestował, ale wreszcie dali się widocznie wszyscy przekonać, bo