stanie unieważnić śmierci.<br> Nie unieważnił jej także mój wiersz - wiem o tym dobrze. Nie zatrzymałem Grażyny pomiędzy żywymi, nie wywołałem jej z krainy zmarłych. Uczyniłem tylko to, co mogłem - a mogłem jedynie zbuntować się na chwilę przeciw władzy Nicości, rzucając ten wiersz w jej pozbawioną rysów twarz. Mogłem tylko pokazać Nicości, że, choć zagarnęła życie Grażyny, wciąż jeszcze pozostaję ja i moja pamięć o tym, ile to życie dla mnie i dla innych znaczyło - podobnie jak i po mnie pozostanie ktoś czy coś, co będzie uparcie istniało na przekór Nieistnieniu. Na przekór Nieistnieniu - może na tej przekorze właśnie polega perwersyjna "radość