zacznie pisać dla sceny, odstąpi wyraźnie od tych wymagań: będzie posługiwał się na przemian wierszem i prozą.<br>Warto tu przypomnieć poglądy estetyczne Krasińskiego: uważał, że o formie dramatu decyduje tok akcji, narzucający kształt prozy poetyckiej lub wiersza. Poszedł dalej jeszcze - demonstracyjnie mieszał nazwy gatunkowe, jakimi określał własne dramaty: pisaną prozą Nie-Boską komedię określał jako "poema", Irydiona jako "na pół dramat, a na pół opisanie i opowiadanie", a gdzie indziej jako "powieść". Świadczy to, że wzniosłości w dramacie nie wiązał już z wierszowanym stylem, co tak oczywiste było jeszcze dla Wiktora Hugo. (Może i dlatego, że Krasiński o wiele łatwiej i świetniej wypowiadał