tego bowiem, że spędzałam z nią <br>prawie cały dzień, cóż z tego, że witała <br>mnie spojrzeniem i uśmiechem, że dawała mi czasem <br>potrzymać Jasia, że mówiła o nas dwóch - "my", <br>a o wszystkich innych dziewczynkach - "one"? Cóż <br>z tego, jeżeli ta niewidzialna, a jednak (jakże dobrze <br>wyczuwalna) granica istniała dalej? <br><br>Nie śmiałam przecież nawet tak "naprawdę" <br>rozmawiać z Adelą, choć niby to rozmawiałyśmy <br>ze sobą ciągle. Wyczuwałam dobrze, że jest w moim <br>życiu nieskończona ilość rzeczy, którymi Adela <br>pogardza, których nie lubi lub które (w najlepszym razie) <br>są według niej godne politowania. Nie wiedziałam jednak, <br>co to są za rzeczy, a nawet