się uśmiecha do grabu i olszy -<br>I widziano w dzień biały tego obłąkańca,<br>Jak wierzbę sponad rzeki porywał do tańca!<br>A tak zgubnie porywać, mimo drwin i zniewag -<br>Zdoła tylko z otchłanią sprzysiężony śpiewak.<br>Żona jego, żegnając swój los znakiem krzyża, <br>Na palcach - pełna lęku do niego się zbliża.<br>Stoi... Nie śmie przeszkadzać... On słowa nawleka<br>Na sznur rytmu, a ona płochliwie narzeka:<br>"Giniemy... Córki nasze - w nędzy i rozpaczy...<br>A wiadomo, że jutro nie będzie inaczej...<br>Wleczesz nas w nieokreślność... Spójrz - my tu pod płotem<br>Mrzemy z głodu bez jutra, a ty nie wiesz o tem!'' -<br>Wie i wiedział zawczasu!... I