tam, gdzie istnieją trwałe i niezmienne wartości - a one przecież są fundamentem Herbertowskiej moralistyki. Po prostu: opowiedzenie się za wartościami nierelatywnymi jest wartością samą w sobie, a "wystawienie głowy na ścięcie" jest zawsze ceną za "linię wierności" - jak to pięknie określił Tomasz Burek ("Kultura Niezależna" nr 4, "Puls" nr 25). Notabene posługując się często kategorią paradoksu i - wcześniej - antynomii i ambiwalencji, Barańczak jakby wbrew sobie zaciera inny ważny wątek swych interpretacji. Chodzi mi o sprawę <hi>niewzruszonych racji</hi> , które sa podstawą Herbertowskiej wizji świata. Ale to kwestia rozłożenia akcentów w dyskursie Barańczaka, skupionego przede wszystkim na "barokowych" środkach poezji Herberta. Moje zastrzeżenia