tyłu. Usiadła obok, sama jakaś tragiczna. Była bardzo blada. Jakiś czas siedziałyśmy milcząc pośrodku przepływającego tłumu.<br>- Czego chciał... ten człowiek? - spytała nadal z lekką zadyszką.<br>- Tobie nic nie grozi - odrzekłam.<br>- Dziwnie to ujmujesz - rzekła po chwili.<br>- Zapewne - zgodziłam się.<br>- Przecież wyjechał stąd na stałe!<br>- Może jest tylko przejazdem - uspokoiłam ją.<br>- Oby.<br>Spojrzałam z ukosa. Kolory jej wracały, chociaż wciąż jeszcze tkwiła w tej swojej komorze ciśnień. Cóż, nie tak łatwo o dekompresję, jeśli się człowiek znajdzie między dwoma czasami, między córką stamtąd, a mężem stąd.<br>- Kiedyś myślałam, że masz mi rozwód za złe - odezwała się.<br>- Wyjaśniłam to przy pomocy łopatki - odrzekłam