Paluch <br>tyrał w pocie czoła i ledwie naciągał na trójki. - Pechowiec <br>jestem, nie? - żalił się chłopakom. Wzruszali <br>ramionami, Adam nie zaprzeczał z grzeczności.<br>- To nie to, kapujesz - pocieszał się wobec <br>tego sam Paluch. - Pies jest pogrzebany w skrzynce po granatach. <br>Zobacz, o! - podsunął przed oczy Adamowi swój pokaźny <br>organ powonienia.<br>- Odczep się! - poradził z odrazą Adam. - Gęba <br>jak u kryminalisty.<br>- Każę ci oglądać? - obraził się <br>wbrew logice i faktom Paluch. - W oczy mi patrz - zażądał. - Na <br>lewe. No?<br>- W oczy to ja mogę patrzeć narzeczonej - odsunął <br>go na długość ramienia Adam. - Przysięgłem <br>jej to. Umarła, bracie. Czternastoletnia. Dla mnie nieco za <br>stara