ciemny, śmierdzący nurt. Stracił tyle krwi, że jest półprzytomny. Kładzie wargi na jego cuchnącym, pokrytym szlamem policzku, czując ciepłą smugę łez, wie, że już nikt jej nie zmusza do wysiłku, że zostaną tu razem.<br>"Przecież mam jego parabelkę" - przypomina sobie łatwiejszą śmierć.<br>- Dziecko! Moje dziecko! - potwornieje odbijany echem kobiecy krzyk. Oddala się, jakby szalona biegła gdzieś poprzez ściany kanału, poprzez ziemię.<br>Ten głos budzi Niteczkę. Niteczka ogląda się. Nowe przerażenie podnosi jej włosy: za sobą widzi wspartego o śliską ścianę Kolumba. "A więc już koniec, zaraz stracę przytomność..." - majaczy. Zarzuca ramię rannego na swoją szyję i trzymając go obu rękami za