zbytecznego szmeru.<br>Oczywiście Wisia pracuje spokojnie, nawet nie podnosi oczu znad wianka. Polek obejmuje jarzębinę, zaciska na jej gładkiej korze palce. Za torami, nad chałupą Skiersia skrytą w brzozach, rajcuje ogromne stado wron. Czynią tyle hałasu, że dziewczynka odkłada na bok nie dokończony wianek i patrzy długo w tamtą stronę. Okrutny los sprawia, że ktoś naraz gdzieś na drodze wiodącej od miasta, koło tych trzech topól upamiętniających śmierć trzech braci, że ktoś tam zaczyna śpiewać tęsknie białoruską mową.<br>Wisia słucha, oparła się łokciem na kwiatach. Polkowi zasycha nagle w gardle.<br>- Jeśli zostanie tak do pierwszego dzwonu cerkiewnego, wyjdę tam i wszystko