paskudny dzwoneczek - jest po co żyć!<br>Z pogodnym uśmiechem wjeżdżam na ósme piętro.<br>Dzwonię do znajomych drzwi na ósmym piętrze.<br>Po chwili słyszę trochę nierówne kroki. Nie znam ich!<br>A przecież nie pomyliłem numeru mieszkania. Jest wizytówka: Twardowski.<br>Cofam się pół kroku, gotów do ceremonialnego ukłonu.<br>Domyślam się, kto nadchodzi.<br>Otwiera drzwi wysoka kobieta o bardzo czarnych, ledwie przetkanych siwizną włosach i gwiaździstych oczach.<br>Wiek narzucił lekką mglistość spojrzeniu, a rysom ostrość.<br>Mimo to nie bez podziwu przyglądam się sylwetce tej kobiety, lekkości ruchów, ur odzie uśmiechu.<br>Nie ma żadnej przesady w tym, że przezwano ją niegdyś "piękną Eleną".<br>- Proszę - mówi