do Wilna, od miejsca, gdzie wpada do niej rzeka Żejmiana. Nazwy rzek są bardzo stare i często już zagadkowe. Wilia, jak się zdaje, w języku wschodnich Słowian nazywała się po prostu Wielia, czyli Wielka, natomiast u Litwinów przybierała nazwę Nerys (źródłosłów pokrewny do nur, nurzec), stąd pod Wilnem Ponary, czyli Pa-nerai. Wpadająca do Wilii Wilenka, czyli Wilna, o innym źródłosłowie niż Wilia, dała nazwę miastu.<br> Każda rzeka ma swoją duszę, i ta odsłania się, kiedy pierwszy raz stajemy na jej brzegu. Nie wiem, jaka jest dusza Niewiaży, bo zanadto zrośnięta z moją. Kilka dużych rzek zachowało dla mnie te właściwości