Rywalizację o najważniejszą posadę we &lt;name type="org"&gt;Wspólnocie&lt;/&gt; zapoczątkował w minionym tygodniu grecki premier &lt;name type="person"&gt;Kostas Simitis&lt;/&gt;. Jego kandydatura byłaby jednak trudna do zaakceptowania dla &lt;name type="place"&gt;Hiszpanii&lt;/&gt;, &lt;name type="place"&gt;Wielkiej Brytanii&lt;/&gt; czy &lt;name type="place"&gt;Polski&lt;/&gt;. To on stał na czele &lt;name type="org"&gt;Unii&lt;/&gt; w szczytowym momencie kryzysu irackiego i głośno krytykował politykę &lt;name type="place"&gt;Waszyngtonu&lt;/&gt;.<br>Z tego punktu widzenia więcej atutów ma &lt;name type="person"&gt;Paavo Lipponen&lt;/&gt;, były premier &lt;name type="place"&gt;Finlandii&lt;/&gt;. Zdołał on zachować wstrzemięźliwą postawę zarówno wobec zwolenników, jak i przeciwników obalenia siłą reżimu &lt;name type="person"&gt;Saddama Husajna&lt;/&gt;. &lt;name type="person"&gt;Lipponen&lt;/&gt; dla krajów &lt;name type="org"&gt;Unii&lt;/&gt; rządzonych przez prawicę ma jednak pewną zasadniczą wadę: wywodzi się z lewicy.<br>Raczej bliskie zeru szanse na reelekcję ma &lt;name type="person"&gt;Romano Prodi&lt;/&gt;. W ciągu prawie pięciu lat