tajemniczo. Zmarzniętym widzom robi się ciepło na sercu.<br>*** Nie wiem, czy jest to spektakl o miłości kobiety do mężczyzny, mężczyzny do samolotu, czy pewnego małżeństwa do domu, w którym zamieszkali. W każdym razie wszystkie te trzy historie rodzina Stanisławiaków pieczołowicie wyłuskała z poezji Miłobędzkiej. <br><br>Streszczenie &lt;name type="tit"&gt;"Kostki"&lt;/&gt; w formie nieregularnego haiku: Pan Dom był, żył, wprowadził się i umarł. Teraz jego wyprowadzają.<br>Teatr Własny Stanisławiak, &lt;name type="tit"&gt;"Rzecz piękna"&lt;/&gt; Krystyny Miłobędzkiej. <br>Scenariusz i reżyseria: Grzegorz Stanisławiak, scenografia: Grażyna Stanisławiak.&lt;/&gt;<br><br>&lt;div type="art" sub="culture" sex="m"&gt;&lt;tit&gt;Dostawka&lt;/&gt;<br>&lt;au&gt;PAWEŁ GŁOWACKI&lt;/&gt;<br>&lt;intro&gt;Rocznik 1965. Krytyk teatralny, który krytykował już chyba wszystkich.&lt;/&gt;<br><br>&lt;tit1&gt;Okulary takiego bólu&lt;/&gt;<br>Gdy się latem po pastwiskach spaceruje, warto raz a dobrze wsadzić