nawet kościół Mariacki nie robi dziś na mnie wrażenia. Patrzę i nic nie widzę. <br><br>Niepotrzebnie przyjechałem. Szkoda było forsy na pociąg. No, ale teraz jest już jasne, że ona nie ma nikogo na świecie. Zostałem tylko - ja. <br>Oblatuje mnie strach przed odpowiedzialnością. I radość, że ją mam. Dobrze. Bardzo dobrze. <br><br> Pierwsze kroki w Warszawie do Ewy, do szpitala. <br>Uśmiechnęła się do mnie! Bardzo słabiutka i dziwnie nieobecna, ale lekarz jest z niej zadowolony. Dobrze, że leży razem z miłą, kulturalną pacjentką. Cała rodzina tamtej ujmująca: mąż i dwoje dzieci. Widać, że się bardzo kochają. Ta chora wymienia z Ewą uśmiechy i jakieś