historyczną (tej kwestii <br>dotyczy cytowany artykuł Dahlhausa Historyzm a tradycja, opublikowany w polskim <br>przekładzie Bristigera), z drugiej praktyką ­ kompozytorską i wykonawczą (Dahlhaus <br>1979, s. 639). Jako pewne określenie zbiorcze zawiera dwie różne tendencje, <br>z jednej strony ­ tradycjonalistyczne, z drugiej ­ restauracyjne. Według Dahlhausa <br>Schiller pierwsze określił jako "naiwne", drugie zaś ­ "sentymentalne". Pierwsze <br>wiążą się z tradycją jako nieprzerwanym continuum, drugie przeciwnie, stanowią <br>nawiązanie do przerwanej tradycji. Tradycji XIX w. zawdzięczamy zachowanie twórczości <br>Mozarta i Beethovena, podczas gdy muzyka Palestriny i Bacha była przedmiotem <br>restauracji. Decydujący jest tu przede wszystkim dystans wewnętrzny, nie zaś <br>zewnętrzny, chronologiczny (Dahlhaus 1973, s. 44). Można także wyróżnić