rozejście się dróg Appijskiej i Latyńskiej. Piotr <br>znał dobrze te małe mijane domostwa, na wpół wiejskie, zamieszkane przez ludność <br>ubogą, przeważnie przez dawnych chłopów latyńskich, którzy wyzbyli się ziemi <br>nie mogącej ich wykarmić i ściągnęli do miasta, by tu żyć z łaski cezara. Ludzie <br>ci nie byli najlepszym narybkiem w Piotrowym jeziorze. Zbyt łatwo i zbyt szybko <br>uczyli się tutaj żyć bez pracy - w pogoni tylko za nowym rozdawnictwem i nowymi <br>igrzyskami. Lecz Piotr nie rezygnował z nikogo i nie wyrzekał się nikogo. Wszędzie <br>miał swoich uczniów, ludzi przez siebie ochrzczonych. Gdziekolwiek szedł przez <br>wielką stolicę świata, wszędzie widział wzrastającą siejbę