Nie było wiatru. Nic się nie poruszało.<br>Kiernacki zastygł, chłonąc widok. Na te parę sekund zrobiła się piękna.<br>- Co? - uniosła dłoń, dotknęła koniuszkami palców właśnie tego miejsca, gdzie nauczył się odnajdować rodzący się gniew, w którym niemal na trwałe zagnieździła się subtelna kpina i skąd wypływały na twarz rzadkie uśmiechy. - Pobrudziłam się?<br>- Nnnie - zawahał się. A potem, kierowany bezmyślnym impulsem, nagle zmienił zdanie. - To znaczy tak. Poczekaj...<br>Uniósł rękę, jak gdyby nigdy nic musnął palcami jej policzek.<br>- Musiałam jeść jak świnia - uniosła nieoczekiwanie wzrok. W miejscu, którego nie odważył się dotknąć, migotał odrobinę ironiczny, ale przyjazny uśmiech.<br>- Co? A... tak. To