rozgoryczenia. Przemogłem się jednak raz jeszcze. Maliński mógł się przecież mylić. Jego rozumowanie opierało się w dużej mierze na różnych niewiadomych. Wśród nich mogły być również i niekoniecznie wrogie moim interesom. Należało bezwzględnie wziąć się w ryzy i nie poddając się jeszcze całkowicie, doczekać do rozmowy z księdzem de Vos. Pociąłem to sobie powtarzać i powtarzać, aż nareszcie Bóg wie o której nad ranem zasnąłem.<br><br>&lt;tit&gt;XIX&lt;/&gt;<br>Ciężkie żelazne drzwi. W górnej części masywne, kute arabeski ochraniają grube tafle szkła. Klamka wielka i nieporęczna jak cegła. Naciskam i ciągnę za nią po raz trzeci. Poprzednio nie stawiała aż takiego oporu. Zapieram się