spośród licznych znajomych i z pasją "opracowywanych" w perspektywie historycznej pojawiły się i takie, w których eksponuje się niszczący, degenerujący wpływ nadmiernie intensywnych przeżyć dziejowych.<br>&lt;gap&gt;<br> W prozie, o której mowa, pojawiło się więcej postaci o życiorysach podobnie pogruchotanych, albo tylko odartych z koturnowej podniosłości, przytłoczonych i przytłaczających ciężarem przeżyć zafundowanych Polakom przez historię. Zaludniają one szpital w Stanie po zapaści Bocheńskiego, uwiarygodniając tytułową diagnozę powieści. W postaciach więźnia stalinowskiego, więźnia Białołęki, emigranta z Wilna, emigranta żydowskiego, przewijają się przez - zbliżone w pesymistycznych konkluzjach - Taksówkarskie epitafium Jacka Wegnera, który obserwacje taksówkarza (stał się nim z konieczności, podobnie jak kilku innych dziennikarzy) wykorzystał