hojnych donatorów. Hier ruht... Bez bagażu, poczuł się niemal turystą. <br>Przy wyjściu doszedł go jakby szept zbiorowy. "Modlą się". Wokół chrzcielnicy grupa turystów z zadartą głową. Po niemiecku, ale z miękkim akcentem nadwiślańskim, przewodniczka opisywała leciwą urodę ciemnego sklepienia. <br>Stanął na skwerze. Włożył miękki kapelusz tweedowy. Popołudnie było wilgotne. Mżyło. Pomału obrócił się twarzą do wschodu. "Chyba w tę stronę?" Zegar na kościele wybijał... Zamiast liczyć uderzenia, ruszył przed siebie. Czujny. Okiem, oddechem i uchem wyczekiwał znaku, gotów do natychmiastowego dialogu z tutejszością, choćby zapieczętowaną na siedem nieufnych milczeń. <br>Miasteczko defilowało. Kamienice, kamieniczki. Dom za domem. Tam lazurowy kajak zimujący pod