na Bobisiowej głowie i dawała znak łaski dopiero po chwili męczącego wyczekiwania. Za to wszystko Bobek szanował i cenił panienkę, pana kochał uczuciem czystym i trochę go lekceważył za zbytnią łagodność i czułość. <br>Po dręczącym chaosie i wysiłku dnia wczorajszego, po serdecznym rozstaniu z majówkowym towarzystwem noc spędzono na plebanii. Przed Bobkiem otwarło się niebo. <br>Spokój, cisza, miły zapach smacznych potraw, miękkie kanapy! Skrzętna gospodyni w rodzaju Bronisławy - i żadnych szorstkich dłoni - karesów - żadnych gróźb i krzyków! Bobek chodził delikatnie po czystych, surowych w swej prostocie i porządku pokojach i oddychał z ulgą. Spał na poduszce, którą proboszcz własnoręcznie położył dla