weszła na schody wiodące do wieży. Licząc nieskończenie wiele zakręcających stopni, wspięła się do nieba.<br>Przywitał ją skowyt uwięzionego w gotyku listopadowego wiatru. Mroźna dłoń rozrzuciła włosy. Zepchnęła na krawędź przepaści. Spojrzała w dół i odczuła zawrót głowy. Pod nią miasto ubrane w sine opary jesieni rozkładało swe opuchnięte członki. Ropiejące domy wyrzucały gorączkę dymów.<br>Breslau.<br>Ostatnia stacja jej kabaretowej Kalwarii.<br>Czerwona plama Rynku z podwójnym wytryskiem wież kościoła Marii Magdaleny. Poczerniałe cielska robotniczych przedmieść. Ołowiany wąż Odry, opasujący kościelną wyspę.<br>Weszła na kamienną balustradę, wyślizganą przez setki lat tysiącami dłoni.<br>Rozłożyła ramiona ruchem podpatrzonym u mieszkańca ołtarza. Powoli pochyliła się