po wtóre - dobrze, gdy intryga wpisuje się w historię długiego trwania i tajemnic sprzed lat.<br><br>U Wilsona od lat mieszkającego w Portugalii, mamy jeszcze naddatek, który łączy powieściowe wątki. Jest nim szczególna aura dekadencji wyczuwalna zarówno, gdy mowa o tym, jak zwiędły idee rewolucji goździków, która w 1974 r. obaliła Salazara, jak i gdy wraz z Klausem Felsenem uczestniczymy w eskapadach po Berlinie. Gdy bywamy wraz nim w podejrzanych klubach albo rozgrywamy partyjkę pokera z gruppenführerem Lehrerem - pomysłodawcą portugalskiej misji. To poczucie upadku i perwersyjnej fascynacji schyłkowością staje się udziałem zamierzchłych i współczesnych bohaterów powieści i sprawia, że "Śmierć w Lizbonie