pięknych, wykonanych ludzkimi rękami przedmiotów niż piękno natury, które jest co najwyżej tłem, oprawą dla dzieł kultury jak krajobraz bawarski dla muzyki Wagnera i zamków opętanego nią Ludwika. Jak weneckie kanały dla Pałacu Dożów i przesuwających się wraz z ruchem gondoli frontonów pałaców i kamienic. Wystarczy wspomnieć wnętrza pałacu księcia Saliny i nieporównaną w blasku scen ogólnych i zbliżeniach kunsztownie wypracowanych szczegółów scenę balu w Lamparcie. Scenę, która u Lampedusy jest zaledwie epizodem zaś u Viscontiego zajmuje niemal połowę filmu. Czy też mieszkanie starego profesora, mieszkanie-muzeum, wnętrze, które jest czymś więcej niż tylko tłem rodzinnego portretu. Piękno decorum? Czy może