to krzesło. Panowie w kontuszach, hajdamackich burkach, w kozackich koszulach. Panie w sukniach bez talii typu nocna koszula, bardzo a la mode 1978 r. Pojawiają się parami, trójkami na scenie by mówić - ze stepem pod nogami - wiersz Słowackiego. Prześliczny, pełen finezji wiersz najbardziej dziwnego z jego dramatów, ulubionego romansu dramatycznego &lt;hi rend="italic"&gt;"Sen srebrny Salomei"&lt;/&gt;.<br>&lt;hi rend="italic"&gt;"Sen srebrny"&lt;/&gt;to pełne dramatyzmu i niesamowitości przygody miłosne dwu par zbudowane na modłę arcyromantyczną, wtopione w określoną geografię, topografię i historię, zanurzone w mistyce, symbolach, znakach wróżebnych. <br>&lt;hi rend="italic"&gt;"Sen srebrny Salomei"&lt;/&gt;to arcyegzamin dla teatru. Może na scenie ożyć, zabłysnąć, zgasnąć, ujawnić wszystkie blaski i sensy, może też