niekiedy i w tej karkołomnej sytuacji dać całkiem niezły kawałek. Choćby epizod na dworcu w Katowicach (s. 102-111), gdy czeka na swoich prześladowców i gdy podskórnie (podtekstowo) się czuje, że cały koszmar jest tu już dany, a jeszcze nieoczywisty. Albo choćby taki fragment: "Maj roku 1995, oddział 2/4. Siedzimy we dwóch: ja i Andrzej z Gdańska. Jest kilka minut po godzinie 21.00. Zapada wieczorna cisza. Stoję na pryczy. Szukam za oknem przyjaznych punktów odniesienia. Nie znajduję ich. Dochodzą do mnie odgłosy miasta. Gdzieś daleko słychać przejeżdżający tramwaj. Nie mogę go dostrzec. Andrzej leży na pryczy z oczami wlepionymi