kamieniołomu. Wrócił. Odbił<br>się od dalekich stoków gór. Wrócił. Odbił się od ziemi i od nieba i<br>wrócił, siadł milionem srebrnoszklanych kryształków na zdziwionej<br>twarzy Starego. A on stał i patrzył teraz prosto w twarz Syna.<br> - Żegnaj, Stary. Nie zobaczymy się chyba - krzyknął Syn strzelając do<br>tamtych, wybiegających z krzaków. Skoczył w dół i pobiegł samą<br>krawędzią przepaści. Tamci pobiegli za nim. Po chwili ucichły w dolinie<br>strzały. Zapanowała wielka cisza. A Stary stał jeszcze z ręką<br>przyciśniętą do piersi, jakby chciał zatrzymać uciekające z niego<br>życie, i patrzył na miejsce, gdzie przed chwilą stał syn jego. Patrzył<br>i patrzył, i