na dół. Pierwotnie miałem zamiar wystarać się dla niej o osobne mieszkanie, ale po tym, co między nami zaszło, ani ja, ani ona nie powracaliśmy więcej do tego tematu.<br>Kira była oszołomiona widokiem Warszawy, która tak się przeobraziła przez te wszystkie lata. Pogodne majowe dni sprzyjały naszym przechadzkom. Zachwycało ją Stare Miasto, nowe mosty na Wiśle, nabrzmiałe pęki bzu w łazienkowskim parku. Chciała zobaczyć dom, w którym niegdyś mieszkała, ale nie istniał już ani dom, ani nawet ulica jej dzieciństwa.<br>Z każdym dniem kochałem Kirę coraz bardziej i głęboko przeżywałem najdrobniejszy objaw, grożący nawrotem choroby. Niepokoiły mnie jej melancholijne zadumy, a także