nie poznała męża".<br>Ta krótka opowieść o okrucieństwie przyjętego przez Boga ślubu była nęcąca dla humanistycznego tragediopisarza: przypominała tragizm Ifigenii i jej bohaterską zgodę na ofiarę z życia. Wymagała jednak moralistycznego złagodzenia. U Buchanana-Zawickiego kapłan perswaduje Jeftemu, że grzeszne ślubowanie niemiłe jest Panu.<br>Zawicki za Buchananem tak przebudował fabułę Starego Testamentu, by osiągnąć maksimum napięcia dramatycznego, a zarazem zachować jedność miejsca. Rzecz zaczyna się nie od ślubowania, lecz od dialogu żony Jeftego i córki, Ifis. Żona opowiada złowróżbny sen. Następnie Poseł przynosi dobrą wieść o zwycięstwie odniesionym przez Jeftego. Teraz dopiero pojawia się wracający z wojny Jeftes, wypowiadając słowa (dziękczynnego!) ślubowania