karku. Wyznawszy, że znikają jego marzenia o filmie autorskim, &lt;name type="person"&gt;Franco de Pena&lt;/&gt;, wielce zdolny młody reżyser z Wenezueli, absolwent łódzkiej szkoły, czarno widzi drogę kina: będzie to tylko mówienie czegoś za pomocą pistoletów, seksu i przemocy.<br>Z grubsza, rzeczywiście tak to wygląda. Ale można wspomnieć, że ci z najwyższej półki - &lt;name type="person"&gt;Szekspir&lt;/&gt;, &lt;name type="person"&gt;Dostojewski&lt;/&gt;, &lt;name type="person"&gt;Gide&lt;/&gt; i &lt;name type="person"&gt;Faulkner&lt;/&gt; - dużo dokonali, idąc (co najmniej od czasu do czasu) właśnie torem sensacji. Ich siłą nie były efekty, lecz fascynujące treści. W tym więc nadzieja: że niezależni pomysłodawcy wygrają z dyktatorami produkcji, że inteligentni scenarzyści, których rola może stać się ważniejsza niż rola reżyserów, stworzą nowe wzory