w ogóle do Polakiewiczów, którzy byli dumni z urody. Ale to, że wdałam się w tatę, też mi zaszkodziło: chciałam być podziwiana. Jak tatuś. Tata deklamuje "Smutno mi, Boże..." - więc i ja uczę się całego wiersza na pamięć i mówię go z takim oddaniem, że tatusiowi znajomi wpadają w zachwyt. Tata świetnie tańczy - to i ja tańczę na lekcjach u pani Marysi Kowalskiej. Jestem Królową Różą w III Walcu Brahmsa i znów się popisuję przed gośćmi. Tata pisze wierszyki - to i ja piszę, a nawet przeradza się to u mnie w groźną manię. Pożal się, Boże, jak brzmiał ten pierwszy rymowany