A potem ciągle mnie gasił: <br>- To jeszcze nie to. Linie melodyczne tu się głęboko skryły. Ale ty musisz je wydobyć. Musisz usłyszeć, że to brzmi polifonicznie. <br>Wiem, że ma rację, i wiem, że nie potrafię tego zagrać. Aż się spociłem ze złości na siebie. Na szczęście etiudy poszły mi lepiej. Tata powiedział nawet, że "nieźle" co jest u niego najwyższym komplementem. <br>- Nieźle. Całkiem nieźle. <br> Wyszliśmy z klasy razem z Tatą. Pan Jan daje mi znaki, że jest "git", że mam w tej szkole co robić. Naprawdę słuchał, skubany! Głupio, ale sprawiło mi to frajdę. Nawet większą niż pochwały samego Pana Profesora