dynamiki jego ruchu (przymarznięcie do łoża lub poślizg denny), a tym samym intensywności erozji. G.S. Boulton (1972) przedstawił schemat zmian intensywności erozji w przypadku lodowców o różnej strukturze termicznej (rys. 9.6). Złożona struktura termiczna spodu lodowca istotnie różnicuje procesy erozji glacjalnej.<br> Szczególne zainteresowanie budzą przegłębione żłoby lodowcowe (doliny U-kształtne) (fot. 35) i fiordy (rys. 9.7, fot. 36) oraz cyrki lodowców górskich (fot. 5). Według modelu abrazji G.S. Boultona (1974) maksymalna erozja zachodzi w obniżeniach pomiędzy przeszkodami, a nie po ich stronie proksymalnej, gdzie największe naprężenia powodują duże tarcie i gromadzenie materiału. Mechanizm ten jest, jego zdaniem, odpowiedzialny