dowódcy okręgu Armii Krajowej.<br>Zygmunt wdział czapkę.<br>- Chodźcie! - warknął i ruszył przodem. Mijając swego konia poklepał go po pysku jakby pożegnalnym gestem. Serce biło w nim nerwowo jak przy spotkaniu niewiernej, złej, głupiej, ale zawsze kochanej.<br>- Czy pan major już w las? - zachłystywał się entuzjazmem szept sierżanta.<br>- Tak. Przeciw bandom UPA - odpowiedział z wysiłkiem Zygmunt.<br>- Panie majorze, nasza siatka jest odbudowana. Dowódca okręgu daje panu przeze mnie kontakt...<br>- Skąd wiecie o mnie? - spytał Zygmunt, jakby rozpaczliwie chciał zyskać na czasie.<br>Sierżant uśmiechnął się tylko z powściągliwą dumą.<br>"Jak stary kawaleryjski koń, który usłyszał trąbkę - pomyślał o sobie Zygmunt z pełnym litości