ze zdumieniem uniósł krzaczaste brwi:<br>- Jemu? Drogi panie, to pan go nie zna. Nie ma o czym mówić. Łajdaczy się gdzieś albo po prostu zwiał z pieniędzmi z jakąś dziwką. Znam, kochany panie, mego syna. Niestety z innej ulepiony gliny niż pan. Trudno. Nie każdego Pan Bóg błogosławi dobrymi dziećmi. W najlepszym gnieździe, drogi panie, przytrafić się może kukułcze jajo. Cóż? Nie, niech pan krzyżyk postawi nad swoim przyjacielem, niewart pana, ja to panu mówię, ojciec!<br>Pożegnawszy Szrettera skierował się w głąb werandy, raz po raz z pogodnym uśmiechem oddając komuś przy stoliku szeroki ukłon kapeluszem. Znał wszystkich wybitniejszych ludzi w mieście