ich śpiew łamał się w mroczniejącej przestrzeni i cichł, pozostawiając tam w górze zagubione echa. Gdy śpiew zgasł całkowicie i zniknęło słońce, wielorybie przywarły brzuchami do dna, wzbijając przez moment tuman wodnego piachu. Zygmunt poczuł grunt pod stopami. W końcu - chciałoby się powiedzieć. Wokoło mrok, nie sposób było niczego dojrzeć. Wielorybie zamarły w bezruchu, tworząc swymi ciałami łagodne pasma gór, jakie się widzi w nocy przy słabej poświacie księżyca. Gdzie się znalazł? Na dnie oceanu czy na czarnym dnie nieba? Ani tu, ani tu!<br>Wystarczyło, że zadarł do góry głowę i dokładnie się przyjrzał ledwie majaczącym na powierzchni kształtom. No tak