i ciężkich oddechów. I my powinniśmy być już na szlaku. Obok naszego namiotu przechodził w równym szeregu, który wydawał się być kolejką sięgającą na sam szczyt, zespół za zespołem. Składały się na każdy z nich po dwie lub trzy osoby związane liną. Każda z nich miała na głowie świecącą czołówkę. Wił się tak po lodowcu ten świecący wąż, omijając szczeliny, a my wtopiliśmy się w niego jak jeszcze jedno świecące ogniwo. Po mniej więcej trzech godzinach tuptania miałam już dosyć. Wydawało mi się, że to kres moich możliwości. Żałowałam, że przed wyruszeniem na wyprawę nie spisałam testamentu, tak jak druga kobieta